KATAHIMIKAN

KATAHIMIKAN 

  Katahimikan, ang natitira kong kaibigan. 

Siya na alam ang suliranin kong pasan. 

Nakikinig sa bawat sinasambit na salita,

kasabay ng patuloy na pagpatak ng mga luha. 

Siya na laging nandiyan para dumamay. 

Kaya pagsapit ng gabi ay laging hinihintay. 

Katahimikan, sa bawat salita na binigkas, 

tunay na pakikinig ang sa akin ipinamalas. 

At sa bawat luha ng alaalang nakalipas,

ikinubli ng dilim ang nawawalang lakas. 

Kasabay ng paglubog ng dakilang araw 

ang pagbalot ng dilim sa sanlibutan, 

at hudyat ng hinihintay na katahimikan.

Siya na saksi sa pilit tinatagong kahinaan,

ng isang bata na bilanggo ng nakaraan.

Patuloy na nakikinig at nagmamasid 

kumakalinga na parang tunay na kapatid. 

Katahimikan, ang natatangi kong kaibigan. 

Ang kaibigan na kahit kalian ‘di ako iniwan.

THANK you...

SALAMAT Isa, Dal’wa, Tatlo… Nararamdaman mabilis na pagtibok ng puso. Mga butil ng pawis, sa likod ay tumatawid. Habang ang mga mata sa kawalan nakamasid. Tatlo, Apat, Lima… Mga pangarap noong bata biglang naalala. Ang hinagpis ng kahapon nag-ambang bumalik, sapagkat mga pangarap, kabiguan ang sinapit. Lima, Anim, Pito… Sa mundo ng kawalan ay napilitang sumuko. Ang panandaliang kirot unti-unting nawala, ngunit ‘di napigilan, pagpatak ng mga luha. Pito, Walo, Siyam… Bagamat kalayaan malapit na makamptan, kalungkutan nadadama sa pagpikit ng mata. Ang palaging nakikita ay paglisang mag-isa. Siyam at Sampu… Ako na isang bata sa lipon ng mga pulo, sa masalimuot na mundo , pangarap nagbago. Bagamat kalungkutan ang pinilit kong makita, salamat sa mga nagsikap ako’y mapasaya.

sa dilim...

SA DILIM

Sa dilim tunay na tinamasa, ang kalayaang inaasam n’ya Ligtas sa mapanuring mga mata, at sa mga utak na mapanghusga. Sa dilim ibinulong ang problema. Pinakita ang tinatagong luha. Ang mga bagay-bagay na minsan humadlang, sa kadiliman ang mga pangil wala. Sa dilim, pantay-pantay ang mga nilalang. Sa yaman at ganda ay walang nakalalamang. Balewala ang yamang ninakaw sa bayan Liwanag ‘di mabibili ng kayamanan Sa dilim nilamon mga kapintasan. Ikinubli sa mata ang baho ng lipunan. Itinago ang ginawang kasakiman, ng tao sa mapagbigay nating kalikasan. Sa dilim nakamit ang kapayapaan, sa mga bagay na walang kabuluhan Sa dilim inihinga mga problema na di magawa sa mundong mapanghusga Sa dilim natamo na ang katarungan mula sa kamay na umapi sa bayan. Sa dilim kapangitan ay s’yang binura ang kapintasang sa paligid ginawa.

PAYASO {clown}

PAYASO Nakakita ako ng isang payaso. Nakatayo sa sulok dala ay palaso. Pinapatawa bawat batang nagdadaan, pati matatanda ay pinapatulan. Ngunit sa mukhang pintado aking nakita, na parang sa salamin ako nakatanga, aking sarili di maiwasang maikumpara sa payasong kinatatakutan at kinukutya. Sa loob ng malalaking n’yang kasuotan, Nakakubli ang maliit na katawan. Pilit nagtatago sa mata ng madla, Takot na ang paghanga biglang tumila Pinilit pasiyahin ang mga umaasa. Kahit sa ginagawa ay nagmumukhang tanga. Sa likod ng koloreteng nakapahid sa mukha, ay nakatago ang luha na ikinahihiya Di mabatid kung makakaramdam ng awa Sa payaso na sa init ay nag titiyaga. O dapat ba na tunay na paghanga sa taong iniisip, imbis na sarili ay iba

PAG-ASA ng BAYAN

PAG-ASA NG BAYAN Nabangit na noon ang bagong henerasyon Ang magtataguyod sa nasadlak na nasyon. Ngunit paano pa maibabangon ang bansang ito Kung ang kabataan ay walang tulong na natatamo. Parang pulubi mga kabataan ngayon. Hangad nalang ba maayos na edukasyon? Perang nakalaan, ipinasok sa sisidlan. siningil sa tao na baon sa kahirapan. Mga guro ng bayan tuluyang pinabayaan Ng gobyernong atin, kaya napilitang lumisan. Mga gamit pang eskwela na dapat ay ibigay Napunta sa mga luho, sa mahal na pangtagay. Ang mga nagsisikap baguhin ang nakasanayan binansagang kaaway at pilit pinahirapan. Kaya ano na ba ang tinatawag na pag-asa Ng ating bansa nabulag na sa katotohanan. Pilit bang mananahimik, manonood na lamang Panahon na para mga mata ay imulat muli. Ang malayang pagtanggap sa pangaapi ay iwaksi. Bigyan muli ng buhay ang bayang nasawi. Pag-asa ng bayan, kayo ay magpunyagi.

CRY OF THE PHOENIX

CRY OF THE PHOENIX 

 Once in a legend was a bird so great. Majestic he was, only one in the world. For 500 years, he flew across the skies, Glorious and noble, so full of life. A creature born to the element of fire, Whose characters were everyone’s desire. Strength, power, dignity so renowned. A child born to the season ruled by the sun Given the same name, unusual for man. Compared to his namesake, he’s a miss. Though hopeless he was, ambition was his “As the king of the birds soared through the skies, does that also mean that so must I? Ambitions so high, I cannot deny. Expected by many, to fail is to die.” And now to live up to the legacy of his name, he must learn to be valiant and brave. Even if it means changing his dreams In order to do what’s expected from him. 

ANG PAGTANGIS NG ISANG IBON 

Mahiwagang ibon sa alamat nanirahan 

Nag-iisa sa mundo, tunay na hinangaan. Pumailanglang sa langit, minasdan sang katauhan. Himapapawid pinagharian, puno ng karangalan. Sa elementong apoy, s’ya pinagkaloob Dangal, lakas at talino, Katangian ninasa, hinangad ng tao. Isang bata pinanganak sa buwan ng tag-araw. Binigyan ng pangalan, kaiba sa karamihan. Katangian ng bata, kaiba sa pinagmulan Kaawaawa mang kalagayan, pangarap abo’t-tanaw. “Tulad ng ibong mahiwaga sa tugatok ng tagumpay, ako din bang isang hangal, kailangang pumantay? Pangarap na mataas, inaasahan ng lahat. Kamatayan katumbas kung pangrap magwakas.” Kinakailangang maging matibay, matatag. Upang ang mga ekspektasyon ay huwag mabuwag. Para matupad ang pangarap iniatang sa kanya kahit kailangang, sariling adhika matutunang itatwa

a letter for my mom

LIHAM SA ISANG INA 

  Mula ng ako ay isinilang sa mundo 

Tanging mga kamay mo ang nagging gabay ko Panahong lumipas, panahong sinayang

Dumaan ang panahon ika’y ‘di iginalang

‘di inintindi ang paying binitawan 

Inisip lamang ang sariling kapakanan

Inubos ang panahon sa sariling kagustuhan Tinalikuran responsibilidad na tulungan. 

Ngayon sayo ay humihingi ng kapatawaran

Sa mga nagwang di dapat at kapalaluan. 

Sa mga naidulot na pasakit at hirap 

Sa bawat patak ng luha at dusang tinangap 

Tanging maibibigay ay pangakong taos 

Pamilyang ito ay aalagang lubos.

Mga responsibilidad na sa akin ipinagkatiwala 

Ang katuparan ng mga ito ‘wag mo sana ipangamba. Gagawin ko lahat ng aking makakaya 

Maipakita lang ang pagmamahal sa ina.

written on my 20th bday

DALAWANG DEKADA

Dalawang dekada na ang nakalipas 

ng isang bata sa mundo ay lumabas. 

Tanging tuwa mula sa ina ay nadama 

Ngunit di maulirat ang nadama ng ama. 

Nalaman nalang ng batang musmos 

Na ang mundong ito’y dumadaan sa unos. 

Ang dating inosente biglang namulat sa mundo 

Nakita ang pinagbago ng nakapaligid na tao. 

Dalawang dekada na ang nagdaan 

Ng ang musmos ay unang isinilang. 

Napilitang suungin ang hirap ng buhay. 

Matulungan lang ang inang gumabay. 

Sa loob ng dalawang dekada na nagdaan, 

Ilang tao na din ang biglang lumisan.

Dalawang dekada ginugol magisa 

Pilit itinago ang pangungulila sa iba.

Ang Hindi Nila Alam

ANG HINDI NILA ALAM

Maraming bagay silang hindi alam 

sa taong nasakanilang harapan.

Mababakas sa mukha ang ngiti at saya.

Ngunit nakikita ba ang mga luha n’ya? 

Sa bawat buka ng bibig at tawang naririnig,

umaalingawngaw ba ang s’yang pinigil ng bibig? 

Sa bawat payo at yakap na ibinigay sa iyo 

naisip mo ba na s’yang may kailangan nito? 

Sa bawat luha na marahang pinunasan ng panyo,

ang sariling pagtangis naging lingid sa inyo. 

  Ang hindi nila alam ang sariling mga multo 

ay sapat na para ako ay masiraan ng ulo.

Ngunit sa kadahilanang ‘di ko masambit,

mananatiling lihim ang dalang pasakit.