silbi ng mga binitawang salita?
Anong saysay ng mga pangakong pinagkatiwala?
“Madaling sabihin, mahirap gawin”, ayon sa talinhaga
kaya tulad padin ng dati, paghihintay nagbunga sa wala.
Ang kaawaawang bata, nilunod ang diwa sa luha.
Habang patuloy naghintay, inabot hanggang umaga.
Dahil noo’y kanyang kaarawan, pilit paring umasa
na ang mga taong nangako, nawa ay makaalala.
Kinausap na s’ya ng mga taong malapit sa kanyang puso.
Patuloy na pinayuhan na sa buhay ay huwag susuko.
Pinayuhang huwag masyadong dibdibin mga pangakong napaso.
Aniya’y mga ito’y mula sa mga walang kwentang tao.
Siya naman ay nakinig at tinanggap ang mga payo,
pero para mga ito ay ‘di ispin, yan ay ‘di pa n’ya maipapangako.
Maaring kayo’y nagalit sa mga sagot n’yang may sarkastikong tono
Maaring kanilang napagtanto, na ang henyo isa din palang bobo.
Paano n’ya makikita ang liwanag na inyong sinasabi
kung ang kanyang mundo sa dilim ay nakakubli.
‘Wag nyong isipin na sa kalungkutan n’ya ninais mamalagi
Dahil kahit anong tanggi, minsan din n’yang ninais ngumiti.
Minsan din siyang nangarap na mga suliranin ay mapawi,
Magkaroon ng pagkakataon na tanging kaligayahan ang mamutawi.
Minsan nyo nang nasabi na siya lang ang makakapili
kung gusto n’ya lumigaya o sa kalungkutan manatili.
Anong gagawin ng isang taong umaasa
sa mga ipinangako ngayong kaarawan nya?
Patuloy bang maghihintay na maalala ng iba
o tatanggapin nalang na ito ay nakalimutan na.
Masisisi nyo ba sya kung sa mga nangyari ay madismaya?
Patuloy nyo bang iisipin na sya ay nagdadrama?
Inisip nyo ba ang maaring nararamdaman niya?
Kung anong nararamdaman ng isang taong walang hiniling, pero pinaasa?
Matagal din nyang inabangan ang pagdating nitong araw
na dalawampu’t isang taon nang sa mundo gumagalaw.
Madaming pangyayari ang inakalang magaganap
kaya naman kahit mga anino nito, pilit nyang hinanap.
Kung sila’y walang binitawang mga mapalabok na salita.
disinsanay di s’ya patuloy na umasa at nagmukhang tanga
Kaya naman ngayong kaarawan, naglaho ang ligaya
kanya lamang sinayang, pagkakataong sumaya.
No comments:
Post a Comment