sinayang na kaarawan...

 silbi ng mga binitawang salita? Anong saysay ng mga pangakong pinagkatiwala? “Madaling sabihin, mahirap gawin”, ayon sa talinhaga kaya tulad padin ng dati, paghihintay nagbunga sa wala. Ang kaawaawang bata, nilunod ang diwa sa luha. Habang patuloy naghintay, inabot hanggang umaga. Dahil noo’y kanyang kaarawan, pilit paring umasa na ang mga taong nangako, nawa ay makaalala. Kinausap na s’ya ng mga taong malapit sa kanyang puso. Patuloy na pinayuhan na sa buhay ay huwag susuko. Pinayuhang huwag masyadong dibdibin mga pangakong napaso. Aniya’y mga ito’y mula sa mga walang kwentang tao. Siya naman ay nakinig at tinanggap ang mga payo, pero para mga ito ay ‘di ispin, yan ay ‘di pa n’ya maipapangako. Maaring kayo’y nagalit sa mga sagot n’yang may sarkastikong tono Maaring kanilang napagtanto, na ang henyo isa din palang bobo. Paano n’ya makikita ang liwanag na inyong sinasabi kung ang kanyang mundo sa dilim ay nakakubli. ‘Wag nyong isipin na sa kalungkutan n’ya ninais mamalagi Dahil kahit anong tanggi, minsan din n’yang ninais ngumiti. Minsan din siyang nangarap na mga suliranin ay mapawi, Magkaroon ng pagkakataon na tanging kaligayahan ang mamutawi. Minsan nyo nang nasabi na siya lang ang makakapili kung gusto n’ya lumigaya o sa kalungkutan manatili. Anong gagawin ng isang taong umaasa sa mga ipinangako ngayong kaarawan nya? Patuloy bang maghihintay na maalala ng iba o tatanggapin nalang na ito ay nakalimutan na. Masisisi nyo ba sya kung sa mga nangyari ay madismaya? Patuloy nyo bang iisipin na sya ay nagdadrama? Inisip nyo ba ang maaring nararamdaman niya? Kung anong nararamdaman ng isang taong walang hiniling, pero pinaasa? Matagal din nyang inabangan ang pagdating nitong araw na dalawampu’t isang taon nang sa mundo gumagalaw. Madaming pangyayari ang inakalang magaganap kaya naman kahit mga anino nito, pilit nyang hinanap. Kung sila’y walang binitawang mga mapalabok na salita. disinsanay di s’ya patuloy na umasa at nagmukhang tanga Kaya naman ngayong kaarawan, naglaho ang ligaya kanya lamang sinayang, pagkakataong sumaya.

ang hikbi ng isang basahan...

mula sa taas ng bunton ng gamit na pinagpatungan,
pinagmasdan ko ang apoy na may halong takot at paghanga.
ang init ng mga baga ay kumikitil sa pag-asa,
habang ang pagsayaw ng dilaw at pula ay tunay na matalinhaga.
muli, ang panahong nagdaan sa alaala ay dumagsa.
ang kaawa-awang basahan, naalala ang dating kalagayan.

sariwa pa sa aking isipan ng una mo akong nakita.
isang damit na asul, sa palengke ibinebenta.
tanda ko pa ang nakitang kislap sa iyong mga mata
at ang pagmamakaawang ginawa sa nagmamatigas na ina.
araw-araw mo akong isinuot at halos ayaw ipalaba,
at ako'y ipinagmahili mo sa mga kalaro at kaeskwela.

ngunit tulad ng alam ng lahat, mga tao mabilis magsawa.
maaaring paborito ka ngayon, ngunit limot na sa makalawa.
kapag ikaw ay napagsawaan at nagamit na
ipagpapalit nalang sa bagao na parang walang kwenta.
kaya sa matagal na panahon, sa aparador ako tumira,
katabi ang damit pang-abay at mga lumang kurtina.

kaya noong araw na muli mo akong kinuha,
labis na ikinatuwa ang pawang panibagong pag-asa.
ngunit ang mapait na katotohanan sa aki'y bumulaga.
kailangan mo lang pala ng pamunas sa naputikang mga paa.
mula noon, ang dating kay gara, isa nang basahan.
ngunit masaya pa din dahil ako'y kinakailangan.

dumating na ang panahon na tadtad na ng butas at mantsa,
at kahit makita lang, pinangdidirihan mo na.
kaya ito ang sinapit, nasa patas ng basura.
hinihintay nalang na ako sa apoy ay isugba.
bakit nga naman ganun nalang ang madla.
matapos kang gamitin at pagsawaan, ipagpapalit nalang sa iba...

ang huling liham...

isa, dal'wa, tatlo... bawat minutong naalabi, binilang ko. pinagmamasdan ang paggalaw ng mga kamay ng orasan. pinilit pakinggan ang mga tinig sa kawalan. patuloy na umaasang may darating bago ako lumisan. tatlo, apat, lima... mga multo ng nakalipas bigla kong naalala. 'di ko napigilan ang pagluha ng mga mata. ang sarili, sa salamin, ay aking nakita. isang taong palalo, minsan nang pinaasa, minsan nang kinalimutan at iniwang mag-isa.

lima, anim pito... nararamdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso. bagamat may kaba at takot, pinilit kong tumayo. minsan pang sa liwanag ay ngumiti, bago sinarhan ang pinto. sa malamig na sahig, ako'y biglang napaupo. at sa pagbagsak ng bakal sa semento, sumandal sa pinto. pito, walo, siyam... ramdam ko ang yabag sa likod ng sinasandalan, rinig ko ang mga sigaw, ngunit di ko maunawaan. dumating ang hinihintay, ngunit huli na para pigilan. makakamit na din ang minsang hinangad na katahimikan, wala na ang sakit, wala nang nararamdaman. siyam at sampu... sana'y inyong maunawaan na ito'y aking kagustuhan. ngayun lang , sa buhay ko, inisip sariling kaligayahan. di ko na kailangan ipaliwanag ang aking sarili, ninais ko lang makawala sa kalungkutang kumukubli. at kahit wala ako, patuloy ang pag-ikot ng mundo.

KATAHIMIKAN

KATAHIMIKAN 

  Katahimikan, ang natitira kong kaibigan. 

Siya na alam ang suliranin kong pasan. 

Nakikinig sa bawat sinasambit na salita,

kasabay ng patuloy na pagpatak ng mga luha. 

Siya na laging nandiyan para dumamay. 

Kaya pagsapit ng gabi ay laging hinihintay. 

Katahimikan, sa bawat salita na binigkas, 

tunay na pakikinig ang sa akin ipinamalas. 

At sa bawat luha ng alaalang nakalipas,

ikinubli ng dilim ang nawawalang lakas. 

Kasabay ng paglubog ng dakilang araw 

ang pagbalot ng dilim sa sanlibutan, 

at hudyat ng hinihintay na katahimikan.

Siya na saksi sa pilit tinatagong kahinaan,

ng isang bata na bilanggo ng nakaraan.

Patuloy na nakikinig at nagmamasid 

kumakalinga na parang tunay na kapatid. 

Katahimikan, ang natatangi kong kaibigan. 

Ang kaibigan na kahit kalian ‘di ako iniwan.

THANK you...

SALAMAT Isa, Dal’wa, Tatlo… Nararamdaman mabilis na pagtibok ng puso. Mga butil ng pawis, sa likod ay tumatawid. Habang ang mga mata sa kawalan nakamasid. Tatlo, Apat, Lima… Mga pangarap noong bata biglang naalala. Ang hinagpis ng kahapon nag-ambang bumalik, sapagkat mga pangarap, kabiguan ang sinapit. Lima, Anim, Pito… Sa mundo ng kawalan ay napilitang sumuko. Ang panandaliang kirot unti-unting nawala, ngunit ‘di napigilan, pagpatak ng mga luha. Pito, Walo, Siyam… Bagamat kalayaan malapit na makamptan, kalungkutan nadadama sa pagpikit ng mata. Ang palaging nakikita ay paglisang mag-isa. Siyam at Sampu… Ako na isang bata sa lipon ng mga pulo, sa masalimuot na mundo , pangarap nagbago. Bagamat kalungkutan ang pinilit kong makita, salamat sa mga nagsikap ako’y mapasaya.

sa dilim...

SA DILIM

Sa dilim tunay na tinamasa, ang kalayaang inaasam n’ya Ligtas sa mapanuring mga mata, at sa mga utak na mapanghusga. Sa dilim ibinulong ang problema. Pinakita ang tinatagong luha. Ang mga bagay-bagay na minsan humadlang, sa kadiliman ang mga pangil wala. Sa dilim, pantay-pantay ang mga nilalang. Sa yaman at ganda ay walang nakalalamang. Balewala ang yamang ninakaw sa bayan Liwanag ‘di mabibili ng kayamanan Sa dilim nilamon mga kapintasan. Ikinubli sa mata ang baho ng lipunan. Itinago ang ginawang kasakiman, ng tao sa mapagbigay nating kalikasan. Sa dilim nakamit ang kapayapaan, sa mga bagay na walang kabuluhan Sa dilim inihinga mga problema na di magawa sa mundong mapanghusga Sa dilim natamo na ang katarungan mula sa kamay na umapi sa bayan. Sa dilim kapangitan ay s’yang binura ang kapintasang sa paligid ginawa.

PAYASO {clown}

PAYASO Nakakita ako ng isang payaso. Nakatayo sa sulok dala ay palaso. Pinapatawa bawat batang nagdadaan, pati matatanda ay pinapatulan. Ngunit sa mukhang pintado aking nakita, na parang sa salamin ako nakatanga, aking sarili di maiwasang maikumpara sa payasong kinatatakutan at kinukutya. Sa loob ng malalaking n’yang kasuotan, Nakakubli ang maliit na katawan. Pilit nagtatago sa mata ng madla, Takot na ang paghanga biglang tumila Pinilit pasiyahin ang mga umaasa. Kahit sa ginagawa ay nagmumukhang tanga. Sa likod ng koloreteng nakapahid sa mukha, ay nakatago ang luha na ikinahihiya Di mabatid kung makakaramdam ng awa Sa payaso na sa init ay nag titiyaga. O dapat ba na tunay na paghanga sa taong iniisip, imbis na sarili ay iba

PAG-ASA ng BAYAN

PAG-ASA NG BAYAN Nabangit na noon ang bagong henerasyon Ang magtataguyod sa nasadlak na nasyon. Ngunit paano pa maibabangon ang bansang ito Kung ang kabataan ay walang tulong na natatamo. Parang pulubi mga kabataan ngayon. Hangad nalang ba maayos na edukasyon? Perang nakalaan, ipinasok sa sisidlan. siningil sa tao na baon sa kahirapan. Mga guro ng bayan tuluyang pinabayaan Ng gobyernong atin, kaya napilitang lumisan. Mga gamit pang eskwela na dapat ay ibigay Napunta sa mga luho, sa mahal na pangtagay. Ang mga nagsisikap baguhin ang nakasanayan binansagang kaaway at pilit pinahirapan. Kaya ano na ba ang tinatawag na pag-asa Ng ating bansa nabulag na sa katotohanan. Pilit bang mananahimik, manonood na lamang Panahon na para mga mata ay imulat muli. Ang malayang pagtanggap sa pangaapi ay iwaksi. Bigyan muli ng buhay ang bayang nasawi. Pag-asa ng bayan, kayo ay magpunyagi.

CRY OF THE PHOENIX

CRY OF THE PHOENIX 

 Once in a legend was a bird so great. Majestic he was, only one in the world. For 500 years, he flew across the skies, Glorious and noble, so full of life. A creature born to the element of fire, Whose characters were everyone’s desire. Strength, power, dignity so renowned. A child born to the season ruled by the sun Given the same name, unusual for man. Compared to his namesake, he’s a miss. Though hopeless he was, ambition was his “As the king of the birds soared through the skies, does that also mean that so must I? Ambitions so high, I cannot deny. Expected by many, to fail is to die.” And now to live up to the legacy of his name, he must learn to be valiant and brave. Even if it means changing his dreams In order to do what’s expected from him. 

ANG PAGTANGIS NG ISANG IBON 

Mahiwagang ibon sa alamat nanirahan 

Nag-iisa sa mundo, tunay na hinangaan. Pumailanglang sa langit, minasdan sang katauhan. Himapapawid pinagharian, puno ng karangalan. Sa elementong apoy, s’ya pinagkaloob Dangal, lakas at talino, Katangian ninasa, hinangad ng tao. Isang bata pinanganak sa buwan ng tag-araw. Binigyan ng pangalan, kaiba sa karamihan. Katangian ng bata, kaiba sa pinagmulan Kaawaawa mang kalagayan, pangarap abo’t-tanaw. “Tulad ng ibong mahiwaga sa tugatok ng tagumpay, ako din bang isang hangal, kailangang pumantay? Pangarap na mataas, inaasahan ng lahat. Kamatayan katumbas kung pangrap magwakas.” Kinakailangang maging matibay, matatag. Upang ang mga ekspektasyon ay huwag mabuwag. Para matupad ang pangarap iniatang sa kanya kahit kailangang, sariling adhika matutunang itatwa

a letter for my mom

LIHAM SA ISANG INA 

  Mula ng ako ay isinilang sa mundo 

Tanging mga kamay mo ang nagging gabay ko Panahong lumipas, panahong sinayang

Dumaan ang panahon ika’y ‘di iginalang

‘di inintindi ang paying binitawan 

Inisip lamang ang sariling kapakanan

Inubos ang panahon sa sariling kagustuhan Tinalikuran responsibilidad na tulungan. 

Ngayon sayo ay humihingi ng kapatawaran

Sa mga nagwang di dapat at kapalaluan. 

Sa mga naidulot na pasakit at hirap 

Sa bawat patak ng luha at dusang tinangap 

Tanging maibibigay ay pangakong taos 

Pamilyang ito ay aalagang lubos.

Mga responsibilidad na sa akin ipinagkatiwala 

Ang katuparan ng mga ito ‘wag mo sana ipangamba. Gagawin ko lahat ng aking makakaya 

Maipakita lang ang pagmamahal sa ina.